XX. mendeko Euskararen Corpus estatistikoa

Testuingurua

Tamalez ene kapitalistek, argitarazleek alegia, gauza bera uste zuten zirudienez eta hor dirau paradoxa bere aparteko salbuespenak eta barkaidazue pleurasmoa.

Gure sektorean, gainera, eta gitxi bailitzan, eskirol ugari topatzen ditugu: hegodolar delakoaz elikatzen dira igandeko elabergileak sari bat irabazi arte behintzat.

Kriston dunppinga egiten digute lumaren profesionaleei hutsarteetan literaturan dihardutenek, ez bait dituzte ekitaldi gogor hontan neurastegiaren irteera ala greziarren katarsisa aurkitzen, baizik eta nahiko harrokeria zekenak esaerak konpontzera bultzatzen dute.

Laburki, ekitaldi zorgarria ordez literaturaren ondorio atseginen bila gabiltza: fama, elkarrizketak, topaketak, udako konkurtsoak, badajoak, inprimategiaren majia maltzurra eta agian, oh, Moncloan ospatzen diren koktel kulturaletarako gonbidapena.

Baina arlo funtsezkoa, lana mugagabekoari dagokiona alegia, baztertzen ari gara.

Bestalde aintzinako aingeruen zilborrarekiko eztabaidak laprast egiten zaizkit.

Lanaren kontzeptua aldatu da gizartean, lunpena eratzen dugunok barne.

Hurrunago joan gabe, duela mende bat edo, esigitzen ziren eskabideak hor bertan dauzkagu: zortzi ordu atseden hartzeko, beste zortziak lan egiteko eta azken zortziak bizitza bizitzeko.

Horregatio, eta errobotikaren klimasen gaudenez gero, zergaitik ez lanaldia berriro gutxitu? Hainbat ordu sartzea ez da balentriatzat jotzen dagoeneko.

Alderantziz: langabeziaren alde dagozela dirudite gaur egungo lantzaleak.

Izan ere, gure bulego siniestro gehienetan eta administralgoaren nomenklatura batez ere lanpostu fantasmalak (komite bat eratzea beste komite ahulkularia ahulkutzeko, adibidez) desager daitezke autonomiarako kalterik gabe.

Anitz ardura politikoak ortopedikoak dira.

Dinamika desberdinarekin eskuratu beharko genuen jakitun greziarraren atsotitzak: eskuak dauzkalako gizakiak pentsatzen du. Pentsa dezagun eta akabo. Rafael CASTELLANO.